Slash verhaal.

slash verhaal van sally en mij
ik zat te snuffen in een hoekje. ik had er mijn redens toe. dat dacht ik toch. fuck authority dacht ik. nog steeds geen werk door mijn looks. wat moet ik toch. mag een mens niet meer zijn zoals hij wil? ik nam een rondslingerende flesbier en sloeg hem kapot de scherven sprongen in het rond en ik zag mijn eigen trieste vertoning in de glasscherven. damn wat een kut zooi ik pakte en scherf en liet hem boven mijn arme hangen. doen of niet? zonder veel na te denken duwde ik de scherf in mijn arm en trok een lijn. mooizo. vond ik het dieprode bloed kwam omhoog, dat was wat ik nodig had. ik trok nog een lijntje ernaast, evenwijdig. meer bloed droop over mijn arm. shit, dacht ik. het bloed mocht niet op de grond gaan lekken! ik pakte mijn zakdoek en bond het om mijn arm damn, dacht ik. mijn zakdoek doorbloed, ma zal vragen hoe het komt, watmoet ik nu? de vuilbak!! Datwas de oplossing. om alles te vergeten trok ik een lijn dwars door de andere twee wonden. zaalig. nu nog een shot heroïne en mijn leven is perfect dacht ik. dat was dus weer trug af bij mijn probleem:
geen baan, geen geld, geen shot. kut kut kutzooi! Het bekende gevoel kwam weer terug.....ma! ik stond op en zwaaide een beetje rond. mijn hoofd tolde. ik duwde de deur een stukje open. ik zag licht in mijn moeders kamer en ik hoorde haar stem. telefoon. ik sluipte de trap af. haar tas haar tas, waar de fuck is die kut tas! toen vond ik ze onder de trap. ik haalde 100 euro uit haar portemonnee en liep terug naar boven. ik was net veilig op mijn kamer toen mijn moeder riep. 'billie!!'
bulderde het. ik had 100 euro in mijn portefeuille, waar is die? ik moet ze nu!!. ze kwam mijn kamer binnen en zag de
rode zakdoek rond mijn arm. 'billie!' riep ze weer die vertrouwde blik in haar ogen: woede angst verdriet en hulpeloosheid. 'Billie!' ze stormde op me af en trok me mee de badkamer in. ze duwde me op de bad rand en trok de zakdoek van mijn arm. ze greep een andere zakdoek en deed er water op en begon het bloed eraf te vegen. 'stomme stomme jongen!!!' riep ze verwilderd. jij moet naar de therapeut. je bent totaal gestoord. drugs,drank, snijden, geen baan. je bent gewoon the american dream, jongen en je weet dat ik dat niet wil, niet in mijn huis. ofwelga je naar de therapeut ofwel ga je weg hier. billie stond op. zijn moeder keek hem een beetje angstig aan. hij knikte en liep weg. hij pakte zijn gitaar, liep de trap af, de deur uit en sloeg de deur dicht. de koude wind prikte op zijn huid. geweldig, dacht hij, dat kon er nog wel bij! hij stapte door de straat, zijn voetstappen weergalmde over de tegels en hij trapte mistroostig stenen weg. fijn en nu, WAAR THE FOCK MOET IK HEEN!!! we hebben geen ene euro voor die stomme therapeut. ik liep naar het park zette zich tegen een boom en nam zijn gitaar. ik sloeg enkele snaren aan en begon te huilen. waraomm besta ik toch dacht ik. ik huilde en speelde een hele tijd lang. Toen 'hey' zei een stem achter hem. ik schrok en draaide zich geschrokken om. 'hé rustig maar!' zei een lange jongen met donkerblond haar dat warrig op zijn hoofd zat. 'wat doe jij nou weer hier?' vroeg ik en hij probeerde snel zijn tranen weg te vegen hopend dat hij ze niet zag in het donker. de jongen lachte en gaf mij een zakdoek. 'werkt beter dan de achterkant van je hand.' : ik snufte in die zak doek en droogde mijn tranen. ik keek naar de jongen. zijn ogen stonden heel erg vriendelijk en hij glimlachte naar me. hij was de enigste die niet raar naar me keek vanwege mijn tattoo's en mijn , nu wel uitgelopen eyeliner. hij keek even naar de krassen op mijn arm en de priksporen, maar in plaats van wegte gaaan zette hij zich op zijn gemak naast me ik voelde me even ongemakkelijk, misschien omdat ik dit al lang niet meer gewend was. iemand die bij me kwam zitten en de indruk wekte dat het hem iets kon schelen...damn ik ben zo triets. mijn handen jeukte om nieuwe krassen te maken en mijn ogen prikte weer. 'ik ben
Mike.' zei de jongen opeens, een beetje suf voorzich uitstarend en flauw glimlachend. ik slikte een paar keer voor ik antwoord gaf. ik heeft billie. billie joe. 'nou dat is een mooie naam',zei mike, 'even mooi als je persoontje.' ik kon
mijn oren niet geloven. hij vond mij mooi? ik de heroïnespuiter, de snijder, de zatlap, de dopper. hij wist niet wat hij vertelde. hij kende me niet eens. mike zag dat ik hem niet geloofde en zei 'in iedere mens schuilt een prachtig persoon. het is niet omdat je spuit of snijdt dat slecht bent, billie joe. je bent vast een heel creatief mens. je hebt vast een mooie persoonlijkheid. ik stond al een eindje naar je te kijken en hoorde je spelen. je speelt prachtig. dat kan niet iedereen, geloof me. ik keek hem nog steeds verbaasd aan, zo had ik het nooit bekeken. ik slikte weer. 'be-bedankt'. Hij glimlachte weer. ik liet me tegen de boom aanzakken en begon nu openlijk te huilen. hij zat alleen maar naast me en liet me mijn gang gaan. ik begon te vertellen, alles, alles wat me dwars zat. het feit dat ik school verklote, dat ik geen baan had, dat niemand me meer mocht en me nam zoals ik was dat ik verslaafd was geraakt, dat ik geen kant meer op kon, mijn huis en mijn moeder kwijt was en dat het me niet meer kon schelen en dat ik dood wou. ik voelde een arm om me heen. het voelde vertrouwd, ik legde mijn hoofd op zijn schouder en liet de tranen op zijn shirt vallen. hij legde zijn hoofd op het mijne en hield me stevig vast. zo zaten we daar, het leek uren te duren. de maan scheen af en toe door de wolken heen en bescheen mijn lijk bleke gezicht. ik schokte af en toe van het huilen en ik voelde hoe hij me dan steviger vasthield. hij moest een engel zijn, dat kon gewoon niet anders! toen hield ik op...een laatste paar tranen vielen op zijn schouder en toen was ik leeg. geen verdriet dat zich als bloed over mijn gezicht liet stromen, geen pijn meer in mijn buik van alles wat me dwars zat. ik kwam overeind, en veegde mijn gezicht weer af. hij pakte mijn hand en duwde die naar beneden. hij keek
me aan en veegde toen mijn tranen weg. 'dat zulke mooie ogen zoveel pijn kunnen hebben.' weer zo'n opmerking. ik
glimlachte, voor het eerst in wat jaren leek. 'bedankt,' stamelde ik. 'voor alles...' hij glimlachte. 'Waar ga je nu heen Billie Joe?' zei hij. Een steek in mijn buik. 'ik-ik weet niet.' zei ik en ik keek over het lange gras uit. de lucht begon roze te kleuren en een oranje gloed hing boven de horizon. we hadden hier uren gezeten blijkbaar. 'Je kan met mij mee.' zei hij plots. Ik keek hem aan, zijn ogen waar diep blauw. ik was niet achterlijk, ik wist ook wel dat met een volkomen vreemde
meegaan niet veilig was, nee ik was niet achterlijk, ik was wanhopig. een kwartiertje later liepen we schouder aan schouder door de verlaten straten. Een neven hing boven het gras en ik begon het nu toch koud te krijgen. 'we zijn er bijna, je kan wel warmere kleren van me krijgen.' mike glimlachte. hij moest echt een engel zijn, of hij had me zien
rillen...we kwamen bij een huis aan. het was een vrijstaand huis met een beetje dor gras ervoor en afgebladerde verf op de ramen en deuren. ik was erger gewend. we liepen samen naar binnen, het was binnen bijna net zo koud als buiten. boeide me niet. 'ik pak wel wat kleren.' zei hij en liep de trap op. ik keek even rond. we stonden gelijk in de huiskamer. Verspreid over de grond lagen flesjes bier en een paar bloemen stonden op tafels alsof iemand het nog gezellig had
willen maken. op één of andere andere manier voelde ik me toch op mijn gemak. toen mike naar beneden kwam met wat kleren stak hij ook de kachel aan. het huis verwamde vlug 'je kan ginder in de keuekn wel verwisselen van kleren, hoor.' zei mike en zette zich gemakkelijk in de zetel. ik nam de kleren en ging naar de deur die hij aanwees. ik stak mijn hand uit naar de deurklink maar ik twijfelde. en alweer had mike het gezien, damn die kerel ziet echt alles. je hoeft echt niet bang
te izjn hoor. ik heb ginder nix verstopt. je hoeft hier ook niet te blijven hoor, als je liever naar huis gaat. bij het horen van naar huis gaan, rilde ik. allesbehalve dat, alsjeblieft, smeekte ik. mijn moeder is te bezorgd. 'dat kan ik verrstaan', knikte mike, 'maar je kan niet buiten slapen hoor, tenzijn je een vriend of vriendin hebt. dan kan je die nu opbellen ofhij of zij je komt halen, maar alleen laat ik je de straat op. je hebt nix om je lijf om buiten te blijven de hele nacht' hij klonk erg ezorgd. maar hij had gelijk. 'dankje' stamelde ik ik had nog niemand tegengekomen die zo vriendelijk was als hij. het kon hem dus echt niet schelen heo ik eruit zag. ik opende de door en liep de keuken in. ik verkleedde me vlug en toen ik terug de woonkamer binnen kwam moest mike lachen. ja sorry hoor, maar ik heb echt gen kleinere kleren. maar het staat je goed hoor! zei hij. ik voelde me weer op mijn gemak. voorzichtig ging ik naast hem zitten. toen het een eindje stil bleef en ik er neit meer tegen kon, nam ik mijn gitaar en speelde nog iets. 'je speelt echt goed' zei mike toen ik even stopte. wacht even!. hij liep naar boven en kwam terug met een bas. speel nog even hetzelfde stukje als daarnet? vroeg hij. ik speelde het stukje en hij viel in met de bas. toen hij speelde was ik verdwaasd ik moest mij echt forceren om in de maat te blijven. hij had het stuk amper 1 keer gehoord!!. hij speelde echt goed. zo speelden we de hele avond door. toen het ongeveer middernacht was zei mike was dat het beter was om te gaan slapen. ik volgde hem de trap op en hij toonde me de kamer waar ik kon slapen. plots werd ik weer heel angstig. alleen in het donker.een nachtmerrie. 'ben je bang 'vroeg mike. 'uhm...uhm..' ik bloosde. godver, dat moest ik nou echt niet doen in zijn bijzijn. godvergodver, waarom ben ik bang van het donker. 'dat is zo erg niet hoor..' ik ben ook bang, knipoogde hij. hij nam e matras van het bed en sleurde die zijn kamer in. voila, nu kan je bij mij lsapen en zijn we allebei gerust. hij is fantastisch, dacht ik. ik haalde het deken en nestelde me neer op de matras. zalig, het deken rook helemaal naar hem. en hij rook fantastisch, lekker zoet. ik viel vrijwel onmiddelijk in slaap.
ik sliep uren en uren, ik was uitgeput. ik droomde over een vaag persoon die me vasthield en lieve woorden fluisterde. ik kon denk ik zelf wel bedenken wie het was. toen ik wakker werd rook ik de geur van pannekoeken. Mike;s bed was leeg ik stond op, zonlicht scheen door het raam en verlichtte de kamer die vol stond met kasten waar dozen en kleine spullen zoals transformers stonden.
ik volgde de weg naar beneden die ik gisteren naar boven had gevolgd. toen ik in de traphal stond volgde ik degeur van de pannnenkoeken.toen ik mike in de keuken zag staan, dacht ik dat ik een hartattack zou krijgen
hij had alleen een trainingsbroek aan. ik kon zijn perfecte lichaam zien, hij was dun maar ook gespierd. de lucht werd even uit mijn longen gedrukt, damn dit was weer een nieuwe ervaring voor me, wtf is mijn probleem. Mike draaide zich om. 'goodmorning!' zei hij glimlachend. 'val maar aan hoor' hij wees op de grote stapel pannekoenen en knipoogde 'kan je wel gebruiken'.
zonder veel te zeggen, at ik zoveel pannenkoeken ik eten kon. na een tijdje schoof mike ook aan tafel. ik staarde hem de hele itjd aan. ik kon het echt niet helpen. hij was zo knap, lief. maar wat zou hij van me denken. hij was echt niet van mijn soort. zo'n jongen viellen alleen op knappe grieten
'ik weet het,' zei hij opeens. ik schrok me rot, wat wist hij? 'ik ben extreem aantrekkelijk!' hij knipoogde weer en grinnikte. 'ik uuh, zat alleen te denken waarom je me mee nam enzo...' stamelde ik, shit ik kom wel weer lekker als een gezond persoon over zeg, dacht ik. 'hoe vaak laat jij huilende mensen achter in een park als ze nergens heen kunnen?' ik glimlachte en at verder.
hij was echt lief. opeens begon ik te blozen. ik kon het echt niet helpen. ik kreeg net een gedachte. nee het kon geen waar zijn. hij en ik..nee, nee dat kan echt niet. hij vind me echt niet leuk.
'wil je douchen?' ik verslikte me. 'uuh *hoest*' bracht ik uit. Mike lachte weer. 'als je wil dan zal ik hem zo wel even aanwijzen, ik moet daalijk weg.' ik knikte. damn billie hou je in! dacht ik.
10 minuten later stond ik in de douche. koud water stroomde over me heen. kleine tic, koud water voelt fijner. ik leunde tegen de muur en dacht na, hoe lang zou ik mogen blijven...
vanavond vlieg ik vast eruit dacht ik. dan pikt hij wel een nieuwe ziel op van wie hij zijn hoofd zot maakt. hij heeft echt geen flauw benul van wat ik nu voel. hij laat me nu alleen, net zoals iedereen met me doet. dit is heus niet anders, maak jezelf niets wijs, billie joe, hij is echt niet anders dan de anderen.
ik duwde de douche deur open en trok een paar kastjes open, al snel vond ik wat ik zocht: scheermesjes. niet te geloven dat ik dit nu weer doe! ik begon te krassen in mijn arm. de krassen liepen van mijn pols tot naar mijn elleboog, links, rechts, schuin. overal stroomde bloed, het vermengde zich met het water op de grond en maakte vlekken op mijn knieen. ik huilde, toen werd alles zwart en zakte
ik in
ik moet daar enkele uren gelegen hebben. pplots volde ik de aarde bewegen. ik probeerde mijn ogen te openen maar da ging niet. ik hoorde mikes stem 'billie, billie, alles ok?' ik wilde 'ja' roepen, aar ik murmelde alleen iets. er was iets raars? waarom verstond hij me neit, waarom wilde mijn mond niet werken, waarom wilden mijn ogen niet open?
ik voelde niks, lag ik op de grond? wat was er gebeurd? ik probeerde te praten maar er kwam niks uit. kut kut kut Mike help me! ik voelde me zo hulpeloos en schuldig dat ik weer Mike;s hulp nodig had. en toen kwam het weer terug, ik had me gesneden...veel! waarschijnlijk was ik flauw gevallen. toen voelde ik dat ik omhoog kwam. ik hoorde water stromen,harde voetstappen en toen: kussens in mijn rug
toen voelde ik prikken in mijn arm. het voeldse goed zoals gewoonmlijk. ik voelde dat ik weggevoered werd. alles in een waas van wit. en toen werd het weer zwart. ik schrok opnieuw wakker,deze keer kon ik wel mijnogen openen. mike, mike, waar ben je riep ik
iemand kwam naast me staan. 'Mike?' vroeg ik verwilderd. het gezicht van een knappe verpleegster met blond haar werd duidelijk. 'Je vriend zit in de kamer hiernaast hij mag zo bij je komen kijken.' ze glimlachte vriendelijk naar me. ik knikte wezeloos en liet me in de kussens zakken. ik moest moeite doen mijn tranen tegen te houden. wat was ik weer ontzettend stom geweest!! mijn arm was verbonden.
ik doe het niet meer, hield ik voor. ik doe het niet meer voor mike. toen kwam hij binnen. met een trieste blik in zijnb ogen. toen besefte ik wat ik gedaan had. ik doe hem zeer, niet mezelf, maar hem. ik wil het iet , lasebehalv dan hem pijn doen. hij is niet gemaakt om pijn te lijden.
hij verdiende dat niet, hij had me geholpen, nu weer, en zo bedank ik hem. 'Mike het spijt me zo!!' hij legde een vinger op mijn lippen. 'tis goed.' zei hij alleen maar. hij keek niet alsof het goed was. 'nee,' zei ik, 'het is niet goed! jij hebt me geholpen! het spijt me zo, Mike!' een traan gleed over zijn wang. 'Ik was zo bang Billie!' bracht hij uit. 'je lag daar zo en-en...ik dacht dat je...'
mijn ogen vulden zich met tranen. 'mike ik..' mijn stem stokte 'shjj' zei hij en tegen alle verwachtingen in en ook tot mijn grote verdwazzing voelde ik zijn lippen zachtjes over de mijne..na enkele tellen vroeg ik 'hoe wist je..hoe wist je dat ik?' 'dat voelde i, billi joe, dat voelde ik gewoon'
ik lachte, ik voelde me zo blij opeens, ik wou alleen maar dat mike me weer zoende. en voor de zoveelste keer wist hij weer wat ik wou, die gozer is echt niet te geloven! hij drukte zijn mond op de mijne en ik dacht dat ik zweefde. hij streek met zijn hand door mijn warrige haar. hij ging rechtop staan en keek tevreden naar me. 'het is fijn om je eindelijk eens te zien lachen Billie.'
jij ben t het, mike, jij laatv me wachen. ik wacht al mn hele leven op je. waarom kwam je niet vroeger. waarom moest ik door al deze ellende voor ik ju ontmoette. xwaarom was mijn leven niet eerlijk mike, vertel , me, waarom was die drang zo groot om te snijde, tespuiten. mike ik versta mezelf niet
'het is goed Billie, je kan veranderen, ik help je wel. je hoeft jezelf geen pijn te doen en je hebt geen drugs nodig!' het leek allemaal zo simpel zoals hij het zei, ik wist niet of ik het wel zou kunnen, maar aan de andere kant, Mike maakte me gelukkig. ik zou niet meer hoeven snijden met hem. als hij bij me bleef tenminste. 'zou ik...maar voor een tijdje denk ik....bij je mogen blijven?' zei ik
'tuurlkijk wel' zei mike zachtjes. maar dan moet je wel je moeder verwittigen.? die staat vast doodsangsten uit. godnja, mijn moeder. wat moet ik nu, dach tik. die weet vannix. ze zit nu in de kamer hiernaast, mag ze binnenkomen? vroeg mike. maar, hoe? hoe weet ze het. 'ik heb haar opgebeld' zei mike simpel. 'ok laat ze maar binnen mompelde ik'
mijn moeder zag er slecht uit, ze was bleek en haar ogen waren rood en gezwollen. 'oh billie toch!' zei ze en ze liep naar me toe. ik voelde me vreemd toen ik haar zo zag. 'waarom laat je me je niet gewoon helpen! waarom laat je me niet in je hart! ik was zo bezorgd billie!' ze huilden nu erg hard. ik kwam overeind en knuffelde haar, ik voelde haar schokken en moest ook huilen. 'het spijt me mam.'
'ik wilde echt niet..ik wilde echt niet' mijn stem stokte, ik kon niet meer verder.ik besloot met mn hele leven te kappen. er was enkel één obstakel. mam. ik kon mijn verleden verlaten, enkel metmike. maar mam zou moeten aanvaarden dat ik niet wad zoals al die anderen waren. ik wou voor mik ekiezne,maar dta keurede ze vast niet goed
'mam' zei ik, ik dacht dat ik moest overgeven. 'ik-ik ben verliefd op mike...' ze trok zich terug en keek me geschrokken aan, even dacht ik dat ze me zou slaan, of zou gaan schreeuwen maar toen glimlachte ze en trok ze me stevig tegen zich aan. 'Billie zolang je maar gelukkig bent!' ze huilde weer maar ik wist dat het niet was omdat ik net bekend had op een jongen verliefd te zijn maar van geluk
ik voelde me opgelucht toen ik het Aan mam bekend had. maar nu was het nog het grote. de buitenwereld. mijn ma vertrok en ik keek amper op. ik piekerde en piekerde. 'billie, denk niet na over wat andere mensen van je denken. je bent wie je bent, punt uit. hoe denk je dat ze over mij denken? net hetzelfde als over jou, billieboy. maar mij kan hetniet schelen. ik ben gelukkig, ik hoop dat zij d
ook zijn, mùaardaar ben ik niet erg zeker van.
ik lachte, niet te geloven, ik lachte alweer!
die avond mocht ik alweer weg, we zouden wat spullen ophalen bij mijn moeder en dan naar mike zijn huis gaan. thuis zei ik gedag tegen mijn familie en toen reden we weg. we aten bij de burgerking omdat we geen zin hadden om moeilijk te doen en gingen toen naar huis. ik kon het nog steeds niet geloven, mijn leven was zo drastisch veranderd!
aloewl. ik vond dat ik niet té euforisch mocht doen. thuisgekomen, zoch tik alle drugs-en snijspullen bij elkaar en gaf ze aan mike. 'doe ze weg, alsjeblieft, ik wil ze niet meer' en alweer begon ik te huilen. ohnee wat een jankpot ben ik toch, dach tik bij mezelf. billie je zal niet meer janken, hup doe je tranen weg, gaf ik mezelf een uitbrander
Mike lachte en wreef de tranen van mijn wangen, het tintelde waar hij mijn huid raakte. hij dumpte alles in de vuilnisbak buiten en kwam toen weer naar binnen. hij omhelzde me en zei hoe trots hij op me was. ik bedankte hem en vroeg of we iets konden doen, tv kijken, gitaar spelen ofzo. hij pakte zijn bas en zei dat ik naast hem moest gaan zitten, ik nam mijn gitaar en ging zitten.
speel dat liedje van gisteren nog es. ik vond het een interessant stuk. je bent echt begaafd voor muziek. waarom heb je er nooit eerder iets mee gedaan, vroeg hij. ik bloosde. ik vond mezelf rotslecht. ik kon amper enkele akkoorden en ik sloeg zomaar wat snaren aan, zonder te weten wat het betekende. ik had ook nooit muziekschool gevolgd. daar hadden we geen geld voor. 'ok'zei mike, ik ga je nu enkele dingen voortonen. je speelt goed, maar niet op de juiste manier. ik ga je tonen hoe je je vingers moet zetten zonder je ze kapot maakt.'
It feels like going nowhere fast zegt:
mike speelde fantastisch, hij leerde me akkoorden en grepen en hoe ik het beste mijn gitaar kon afstellen. we speelden uren lang. tot onze vingers pijn deden en onze ogen prikte van de slaap. we besloten naar bed te gaan.
ik wou terug op mijn matras gaan liggen, toen mike me wenkte. laat die matras zei hij, die is te koud, komm hier mzaar liggen en hij klopte op het matras waar hij op lag.
ik kreeg weer even geen lucht, ik voelde dat ik rood werd en kwam ging toen naast mike liggen. hij legde zijn arm om me heen en zoende me.
hé, je wil dit toch wel hé, vroeg hij. 'jawel jawel' haast eik me 'ik ..ik weet alleen niet hoe te beginnen ik heb amper 2 vriendjes gehad, ik weet me gewoon niet te gedragen bij je.'
'geeft niet, het komt wel goed.' hij trok me dicht tegen zich aan.) zijn hand gleed naar mijn kruis
ik verstijfde ( ik bedoel wel met z'n hele lichaam, niet zijn jeweetwel wat ) 'hé billie, je wilt dit echt we hé' vroeg mike
'ja mike echt!' ik zoende hem heftig. hij begon mijn broek los te maken() 'ontspan je gewoon blinky bill, ontspan, ik ga je geen kwaad doen en als je wil stoppen, dan stoppen we' ik voelde me enigzins gerustgesteld. mike zijn hand sloot zich om mijn....snikkel even voelde ik me angstig maar dat gevoel verdween zodra hij zijn arm op mijn borst legde en me zachtjes begon te zoenen ik hield mike stevig in mijn armen, ik wou nooit meer loslaten. plots voelde ik een geweldig gevoel in mijn buik, net zo'n gevoel als een goeie shot heroine. ik zoende mike met al mijn passie nu was het mijn beurt, ik begon mike's broek uit te trekken. langzaam bewoog ik mijn hand heen en weer terwijl ik hem bleef zoenen ik trok ook zijn shirt uit. ik zoende hem op zijn borst, in zijn nek en stak het puntje van mijn tong in zijn oor. toen kwam het beest in hem los

wow hij is echt lang

we kwamen niet verder toen het slashy werd

mah is nu te lang om te lezen (moet nog styrafwerk maken)

dan heb ik moregn iets om naar uit te kijken

strafwerk! waarvoor jongedame!!

mn huiswerk 2 keer niet af (veel vaker maar dat weet zij niet) toen moest ik paragraaf 2.1 overschrijven toen was k dat vergerten toen moest t dubbel en heb ik t morgen niet dan moet ik me melden..
maar t is nu af

goedzo ik heb dit jaar al 4 keer strafwerk gehad volgens mij dat is meer dan in mijn hele leven XD

ik nog nooit sinds middelbaar

heilig boontje

bij on szijn geen straffen op huiswerk niet maken

ik wil naar jouw school

als wij een keer te laat komen moeten we ons de volgende dag meteen om 8 uur melden en bij een keer pasje vergeten ook

KUTSCHOOL!

streng chekken ze je op je pasje??

als je een tussenuur hebt wel
en 3havo en 4 vmbo moeten in strafkamp tijdens tussenuur

supermegaübercool!!!!!!!!!!!!

The minority!:

als je een tussenuur hebt wel
en 3havo en 4 vmbo moeten in strafkamp tijdens tussenuur

strafkamp

ja alleen stil zitten werken in de aula
zo fucking saai de rest mag allemaal naar t schoolcentrum tafeltenissen en snaaien

dankje sofie...
jouw slash is
zo mooi..
ik las enkel part 1 & 2, vanavond print ik de rest, maar ik zit in dactylo en ik ga niet verder lezen voor het erger wordt

danku

het is prachtig
ZoMg
word teenie. het is prachtig [begint te huilen]