CTRL + V

^^

Diamonds and Gold2:33Tom WaitsRain DogsBlues1999

Amsterdam ArenA (22/4)

Caught In The Rain3:32October FallA Season In Hell (Sampler)Alternative631/05/2007 16:492006

. “Ik wou dat ik een schrijver was, maar het enige wat ik doe is dromen. Ik zou moeten studeren, anders haal ik het jaar niet�. Dit waren mijn gedachtes in december. Nu, bijna een half jaar verder, voor de laatste keer een antwoordenboekje dichtgevouwen hebbend, liep ik over de Oude Gracht. Ik had er niet op gerekend, maar het hele grote Centrale Eindexamen was me enigszins meegevallen. Ik moest eerlijk bekennen dat een deel van mij zelfs hoop had dat ik het gehaald had. Zoals ik al zei, liep ik over de Oude Gracht, mijn verstand op nul, een peuk in mijn linkermondhoek en mijn korte leren jack op een lullige manier aan het lusje over mijn schouder geslingerd. Het was broeierig warm en de zon prikte af en toe door de lichte wolken heen. Ik was op weg naar nergens en besloot al lopend dat dat nergens vandaag de steiger was. De steiger was een begrip op onze school. Langs de singel, die langs een van de schoolgebouwen loopt, waren houden steigertjes gebouwd, bekleed met fijn grind. Natuurlijk bedoeld om boten aan vast te kunnen leggen, maar zeker zo geschikt om je tussenuren op door te brengen op een warme zomerdag. Ik liep nu richting PAS, het andere schoolgebouw en vroeg me af of ik rechtdoor zou lopen, of het bruggetje over, aan de andere kant van de gracht, door de Twijnstraat.

Ik koos voor dat laatste en maakte een bocht naar links. Zoals altijd keek ik niet goed uit en liep ik half onder een fiets. Ik stapte snel de stoep op en keek even versuft over het water. Het water was groen, donkergroen en er dreef een bananenschil in. Het was niet de eerste keer dat ik gebiologeerd naar het water had staan staren. Ik weet nog hoe ik op mijn eerste schooldag over het zwarte hekje heen het water had bekeken. Mijn hoofd nauwelijks boven het ijzer uit, met mijn 1 meter 40 van toen. Daar was ondertussen nog minstens 40 centimeter bij gekomen. Er was een grote, platte boot, die fietsen uit het water takelde met zo’n grote grijphaak. Ik kan me nog herinneren wat ik dacht. “Dat zal mijn baantje nooit worden, ik heb vandaag mijn eerste les Latijn gehad.� En ik bleef de boot nakijken tot hij onder de brug door was. Mooi dat ik het vond. Wat een vreemde gedachte eigenlijk. Nu, zes jaar later had ik misschien mijn diploma, of niet en wat dan? Ik had nog geen idee. Cultuur en Maatschappij met drama en muziek, verder geen bijvakken. Ik had me nog niet ingeschreven op een universiteit. Ik zag het nut niet, waarschijnlijk zou ik het jaar over moeten doen en anders leek het me ook wel een rustig idee om een jaartje niks te doen. Niks als in werken. Ik had me al ingeschreven als postbode, bij TNT Post, zoals dat tegenwoordig heet. Maandag zou ik beginnen.
In mijn ooghoek zag ik het Albert-Heijnfiliaal. Ik herinnerde me hoe we als bruggers buiten moesten wachten tot we twee aan twee naar binnen mochten. De maatregel was inmiddels opgeheven, maar ik kon me nauwelijks voorstellen dat de kinderen van nu braver waren. Ik zou graag even naar binnen gaan en een triangelbroodje halen, maar ik had geen geld bij me, dus liep ik rustig door naar de singel. Terwijl ik langs het schoolgebouw aan de Diaconessenstraat liep, hoorde ik de bel gaan en ik zag een aantal groepjes kinderen het park uit komen. Ik zag hoe een meisje uit de derde klas met tegenzin haar tas op haar rug hees en richting school sjokte. Met een glimlach keek ik het aan, me langzaam beseffend dat het voor mij allemaal voorbij was. Meteen voelde ik een vleugje kou langs mijn blote armen trekken. Hoewel ik de laatste jaren niet hard meer gewerkt had, had ik nooit een hekel aan deze school gehad. Toch raar om te beseffen dat ik nog geen twintig minuten geleden mijn pen had neergelegd en mijn Middelbare schoolcarrière voor altijd had beëindigd. Zo zeker was ik er ondertussen van dat ik geslaagd was. Ik liep over het zanderige pad en ging rechts langs de brug door het gras naar beneden. Voor zover ik het kon zien, was de hele steiger leeg. Ik ging zitten en gooide mijn tas naast me neer, zodat ik mijn hoofd erop kon leggen. Ik staarde naar het bladerdak.

http://img.photobucket.com/albums/v211/dlwchico/love_your_job.gif

Vincent Cochez en Paulien Jacobs, 3Ec

Taak Godsdienst : Jongerenculturen: Punk

Geschiedenis

Ontstaan

Punk als muziekstijl ging in tegen de commerciële rock en psychedelische muziek uit de jaren ’60 en ’70. In plaats van lange songs te spelen, werden de nummers weer tot haar minimum herleidt: snel, kort en krachtig en met vaak niet meer dan drie akkoorden. Dit betekende dat er veel groepen werden opgestart, aangezien drie akkoorden en een beetje rammen op je drumstel een haalbaar niveau was voor beginnende muzikanten. Punk werd een toevlucht voor jongeren die vervreemd waren van de maatschappij. Ze konden zich uitleven door harde muziek te spelen.

In 1970 brengt Nick Tosches het woord punk voor het eerst in verband met luidruchtige popmuziek. Hij doet dat in een artikel voor het Amerikaanse muziektijdschrift Fusion, getiteld The Punk Muse: The True Story of Protopathic Spiff Including the Lowdown on the Trouble-Making Five-Percent of America's Youth. Dankzij de Engelse kunstenaar/verkoper/mediamanipulator Malcolm McLaren verwijst de term vanaf 1976 naar een stroming binnen de jongerencultuur.

Na 1980 viel punk uiteen in verschillende stromingen waaronder de bekendste:

*Post-punk: Een variant op de punk waarbij de muziek veel complexer en experimenteler is dan gewone punk.
*Anarcho punk: Uiterst linkse punkmuziek.
*Hardcore: Extreme punkmuziek die tussen punk en heavy metal ligt.
*Pretpunk : Vrolijke punk met grappige teksten.
*Streetpunk of Oi!: Eenvoudige, harde skinheadmuziek met gemakkelijk mee te zingen refreinen en een anti-alles-mentaliteit.
*Poppunk: Snelle, kritische maar vooral makkelijk luisterbare muziek.
*Riot grrl: Politiek getinte kwade meiden punk
*Ska-core: Combinatie van punk en ska.
*Horror Punk: Gekenmerkt door zijn snelle gitaarriffs met schreeuwende zang.

Image

Vroeger

De kleding was synoniem en symbool voor punk. De punks kochten hun kleding in tweedehands winkels. Ze waren ontzettend creatief en maakten van de gekste dingen de leukste kleding. Er heerste dus een echte Doe Het Zelf - mentaliteit . Later kwamen er speciale punkboetieks. Malcolm McLaren, manager van de punkband The Sex Pistols, en Isabel Swire verkochten in de jaren 70’ zelfontworpen kleding in hun winkel. Isabel Swire, later bekend als Vivienne Westwood, maakte naam als dé ontwerpster van het punktijdperk en groeide uit tot een van de meest belangrijkste Britse ontwerpers. Zelfs tot op de dag van vandaag is zij nog steeds bezig met het ontwerpen van onder meer Swatch, Motorola en Wedgwood en opent ze modewinkels in vele bekende hoofdsteden zoals New York.
De T-shirts, waarvan de mouwen meestal werden afgescheurd, werden vaak zelf bedrukt met slogans of boodschappen. De strakke broeken die ze droegen, werden op speciale wijze versierd. De punkers dompelden ze onder in een emmer met chloor en zo kregen de broeken hele aparte vlekken. Elke punker had wel een zwart leren vest die versierd was met patches en badges van hun favoriete bands. Het schoeisel was erg verschillend. Vele kozen voor zwarte, puntige laarsjes en soms zelfs versleten basketbal schoenen. Meisjespunkers konden dezelfde kleding als de jongens dragen. Meestal droegen ze behalve die kleren ook nog strakke korte leren rokjes waaronder panty’s of netkousen werden gedragen. Make-up in felle kleuren was ook een must voor meisjes. Jongens droegen ook wel eens make-up in die stijl maar dan enkel op concerten. Een echte punker had ook heel wat accessoires: veiligheidsspelden, armbanden met ijzeren pinnen, scheermesjes en eventueel een piercing hier en daar.

In het midden van de jaren zeventig was de Punk-haardracht bijzonder vernieuwend. De toch wel meest bekende haardracht van de punkers is de hanenkam, een kaalgeschoren hoofd met op de kruin lange pieken. Deze pieken werden omhoog gehouden met behulp van die met behulp van suikerwater omdat er toen nog geen haargel bestond. Vaak verfden ze hun haar in de gekste kleuren, zoals groen of roze. Ook toupeerden veel punkers het haar op een heftige manier. Knippen en kleuren deden punkers niet bij de kapper; ze knipten hun eigen haar of deden het bij elkaar. Glad, glanzend haar was niet gewenst. De punkers waren even blij met hun onverzorgde haar als met hun puistjes.

Nu

De basis van punk mode is door de jaren heen niet veranderd. Nog steeds zijn het vaak zwarte en doffe kleuren, heeft de kleding veel accessoires en is het imago stoer. Toch is de hedendaagse punkkleding minder extreem dan die van eind jaren zeventig. De T-shirts zijn amper nog gescheurd en de meeste slogans en boodschappen zijn maar vaak door de kledingfabrikant op de shirts gezet. Broeken mogen nog strak zitten, maar ruime broeken zijn ook acceptabel geworden. Tegenwoordig heeft de jeugd geld genoeg dus enkele goedkope met dure kledingstukken gecombineerd is geen uitzondering meer in de punk scene.
Schoenen zijn liefst opgeveterd tot over de enkel. Zwart of juist opvallende kleuren zoals rood of paars. De haardracht en make-up zijn net hetzelfde gebleven als vroeger.
Natuurlijk zijn er ook altijd enkele punks, de harde kern, die niet van kledingstijl zijn veranderd doorheen de jaren. Zij vinden de nieuwe punkkleding maar een hype die wel zal overwaaien.

Houding

Punk voort uit de Do It Yourself (‘doe het zelf’)- gedachte. Zo uitte men zich ook, men dacht vooral aan zichzelf. Punkers lagen vaak overhoop met de politie omdat zij probeerden de punkers in hun vrijheid te beperken. Er ontstonden dan ook vaak rellen met de politie. Dit kwam ook doordat de meeste punkers geen echte, dagvullende baan wilden, dit was immers meedoen aan de maatschappij en als punker verzette je je juist tegen deze maatschappij. Punkers liepen vaak mee met demonstraties en andere acties. Dat was één van hun dagelijkse bezigheden. Het verzet tegen de maatschappij was sterk agressief. Het was de bedoeling dat je er extreem uitzag en je extreem gedroeg
Johnny Rotten van de Sex Pistols leed aan bronchitis en spuugde tijdens optredens vaak overtollig slijm uit. De fans in de zaal vatten dit spugen echter op als een statement. Spugen werd een politiek statement: men spoog op straat maar dat moest je vooral groot zien. Feitelijk spuugde men namelijk niet op het asfalt maar op de wereld in zijn totaliteit. Deze slaafse navolging van de punkcodes door de jeugd was de oorspronkelijke punks een doorn in het oog.

Waarden

Vroeger

In de jaren 60 was de leus nog “de jeugd heeft de toekomst� maar in de jaren 70 veranderde deze naar “de jeugd heeft geen toekomst� .

Punks waren aanhangers van het anarchisme. Het anarchisme logo, een A met een cirkel er omheen, werd op muren, kleren, boeken, tassen en muziekinstrumenten geschreven of gekalkt. Een anarchist is een voorstander van omverwerping van alle bestaand gezag, van de gehele staat, om tot regeringsloosheid te komen. De anarchistische houding van de punkbeweging komt ook duidelijk naar voren in haar collageachtige kunst. Ongeordend, chaotisch, schijnbaar willekeurig. Een mooi voorbeeld daarvan is het Sex Pistols-logo dat is gemaakt van letters die uit krantenkoppen waren gescheurd.
Het anarchisme stond dus eigenlijk voor vrijheid; geen regering en zelf alles doen en laten wat je maar wilt. Dit hadden ze gemeen met de hippies, ook de hippies stonden voor vrijheid. Het grote verschil met de hippies was echter dat de hippies alles erg positief inzagen en overal het mooie en het gelukkige van inzagen. Punks daarentegen zagen de toekomst negatief tegemoet en hadden nergens hoop voor . Ze zetten zich aftegen de regering en de maatschappij met al z’n regels kwam ook tot uiting in de kreet “Fuck the system�. Een ander verschil in de opvatting van het anarchisme tussen Hippies en punkers was dat de hippies alles geweldloos op wilden lossen terwijl de punks om de minste reden al geweld gebruikten.

Omdat punkers wilden leven in vrijheid en zonder dat iemand ze tegenhield, zochten ze geen baan, stopten eerder met school en gingen ze leven van een uitkering; ze wilden dus de regering omverwerpen, maar aan de andere kant was de regering ook wel handig omdat zij voor het geld zorgde. Daarnaast was DIY een van de belangrijkste leefregels voor punks. Binnen deze ‘Do It Yourself’ ideologie was individualisme erg belangrijk. Men hoorde natuurlijk wel bij de grote groep punkers maar het was pas echt punk als je helemaal op jezelf was en weer anders was als de anderen. Het ging er voor de punkers vooral om anders te zijn als de rest. D.I.Y. betekent in de eerste plaats dat je kan doen en maken wat je wil, zonder regels, normen of grenzen.

Er wordt zo veel mogelijk zelfvoorzienend en onafhankelijk geleefd door zelf kleding te ontwerpen en te maken (zie image), zelf groenten te kweken of weggegooid -maar nog steeds eetbaar- voedsel uit vuilbakken te halen, leegstaande panden te kraken en op te knappen, etc.

Onafhankelijk zijn van grote bedrijven zoals platenmaatschappijen is een meer politieke reden achter de D.I.Y.gedachte. Punkers haten deze bedrijven die volgens hen de muziek en de muzikanten kapot maken. Ze willen de controle over hun muziek, teksten, bewuste of onbewuste imago volledig in eigen handen hebben. Daarom startten punkers hun eigen labels op waarop ze muziek van hun eigen groep en/of die van vrienden uitbrengen. Er worden ook “distro’s� opgericht die voor de distributie van punkmuziek zorgen. Daardoor ontstaat er een heel netwerk van distro’s, labels, muzikanten en luisteraars uit verschillende landen die verbonden zijn met elkaar. Onafhankelijke zelfgemaakte media zoals zelfgemaakt .Door zelf voor de productie, verspreiding, promotie en berichtgeving van hun muziek en andere subculturele producten te zorgen, hebben punkers geen nood aan de hulp van bedrijven en kunnen ze helemaal onafhankelijk en vrij bezig zijn. Maar die vrijheid brengt ook verantwoordelijkheid mee. Als je alles zelf wil doen, hebt veel meer werk, dus je moet het wel graag doen om het vol te houden. Maar dat valt meestal wel mee, ook al omdat je steun en appreciatie van de punkgemeenschap krijgt.
De scheiding tussen artiest en publiek wordt zeer dun of ongedaan gemaakt in de punksub/tegencultuur, want het publiek kan ook artiest zijn en de artiest wordt niet als “rockster op een voetstuk� gezien, maar als gewone medemens of medepunker.
Ook begonnen jongeren steeds meer zelf fanzines uit te brengen. Fanzines of kortweg “zines� zijn zelfgemaakte magazines of boekjes die er op het eerste zicht amateuristisch uitzien en over allerlei onderwerpen kunnen handelen. Punkzines bestaan uit verslagen van lokale scenes of optredens, platenrecensies, interviews, brieven en columns. Makers van zines worden “zinesters� genoemd en de zines. Dit is weer een voorbeeld van hun doe-het-zelf –houding.

Nu

Over de echte punk van tegenwoordig is weinig bekend. Het is er wel, maar het is veel minder massaal en leeft meer op de achtergrond. De idealen van deze punkers zijn nog steeds grotendeels hetzelfde: anticommercie en antimaatschappij. Maar de gedachten en ideeën tussen verschillende subgenres in de punk kunnen erg uiteenlopend zijn . Anarchie is ook onder de nieuwe punkers erg populair, al hebben ze geen idee meer waar het voor staat. Ze schrijven agenda’s vol met anarchy logo’s, eigenlijk alleen omdat het erbij hoort.

De dag van vandaag wordt punk ook meer gelinkd aan het muziekgenre dan aan de levensstijl. Velen hebben er nu geen idee meer van dat punk veel meer is dan je als ‘punk’ kleden en naar punkmuziek luisteren.

Taalvariant

Taal

De taal van de Punks was niet echt verschillende dan die van andere jongerenculturen. Enkel waren de bandnamen eerder aanstootgevend en seksistische om mensen de shockeren. Ook de extravagante kledingsontwerpen met ruige taal en dito symbolen zoals hakenkruisen en anarchistische symbolen gingen als zoete broodjes over de toonbank.

Begroeting

Een typische begroeting van punks is de Cockney-groet. Dat is een groet waarbij men ‘oi’ zegt. Deze is genoemd naar de Cockney Rejects, een Engelse punkband uit de jaren 80. Het is punk als uiting van arbeiderstrots, waarbinnen traditie en rolbevestiging regeren en wat nauw verbonden is met de skinheadbeweging (daarom ook wel skinpunk genoemd). Qua muziek rauw en opwindend maar als beweging vaak in verband staand met racisme, facisme, seksisme en vandalisme.

^best hip

^^ ja vind ik ook

dankje ^^
ik kreeg er 80% voor =D

vet goed!
en terecht

“And now, get off of me, we need to catch a train.� I push him gently off my lap and grab our tent and food. Ryan picks up the backpack with clothes and we head to the railway station.

http://www.youtube.com/watch?v=e4B2JTXHzV0

bijna jarig bijna jarig bijna jarig bijna jarig bijna jarig bijna jarig bijna jarig

The Beatles - All You Need Is Love.mp3

I wake up and I’m feeling cold, except for the spot on my chest, where a tiny fragile boy is sleeping.

You stole what I create
Playing with my fate
Integrity is not a game

What you think you're doing
Pretending that you're ruling
Can't you see it's not the same

Eye for an eye
Eye for an eye
Eye for an eye
Eye for an eye

Fuck!

Stabbed in the back
Stabbed in the heart
Your lies will make you rot
I thought we were a tribe
I thought you were my friend
Fucking, envy chages everything

Eye for an eye
Eye for an eye
Eye for an eye
Eye for an eye

Speaking:
Stole what I create, playing with my fate
Can't you see it's not a game
What you think you're doing, pretending that you're ruling
Can't you see it's not the same...
I hit the bottom
You don't understand;pain, hate
Pain, Hate

I hit the bottom
You don't understand
Pain, Hate, Pain

To born again
Arise again
I Believe its the only way

Eye for an eye
Eye for an eye
Eye for an eye
Eye for an eye

mn telsell reclame voor school

Perspectief en verteller
De schrijver heeft gebruik gemaakt van een hij/zij perspectief. Alle gebeurtenissen worden beschreven door de ogen van Eric. Er zijn wel stukjes waarbij ik twijfel, zoals op de laatste bladzijde “Ineens zag een van de mannen hem en wees omhoog.� Dat zou auctoriaal kunnen zijn, maar je kunt ook denken dat Eric dit zag gebeuren.
Ik vind een hij/zij perspectief altijd wel fijn, net als bij een ik-perspectief voel je je beter betrokken bij de hoofdpersoon. Het perspectief maakt het niet extra spannend, maar het is toch al geen spannend verhaal.

Ruimte
Ik vind dat Jan Wolkers veel aan beschrijving van ruimtes doet. Wanneer Eric over straat loopt, worden de gebouwen waar hij langskomt benoemd en beschreven. Wolkers beschrijft ook echte details, zoals op blz. 49. Eric kijkt hier naar het plafond en beschrijft dat het viezig geworden is. “De kalk was bruin geworden van rook en stof, als een gebit met wolf.� Alles is grauw en grijs, nergens in het verhaal schijnt de zon. Soms wordt het zelfs luguber. De schilderijen die De Spin schildert, met de doodskoppen en vreemde kleuren zijn ronduit eng. Dit alles draagt bij aan een moedeloze en onheilspellende sfeer, die past bij Erics voortdurende littekentrauma. De oorlog als setting helpt hier ook goed bij.