gruwelsprookje voor nederlands

ik moest iets schrijven voor nederlands. hier is het. zouden jullie eens willen zegge wat je er van vind?

Er was eens, heel lang geleden een kleine zeemeermin die in een groot koninkrijk op de bodem van de zee woonde. Haar vader regeerde over de zeven zeeën. Ze had nog vijf andere zussen, maar van alle zeeprinsessen was zij de mooiste. Op haar zestiende verjaardag hield haar vader een groot feest voor haar. Ze was misschien de jongste prinses, maar wel de verstandigste. Daarom zou zij later koningin worden van het rijk van haar vader. Maar dat hoefde echter niet voor haar. Haar grote droom was eens opstijgen uit de zee en zien hoe het er in de mensenwereld aan toe ging. Haar vader had haar echter ten strengste verboden ooit het veilige rijk te verlaten. ‘Mensen zijn monsters!’ was zijn standpunt. Maar toch voelde ze zich op de zeebodem niet thuis en ze verlangde steeds meer naar de mensenwereld. Ten langen leste sloeg de kleine zeemeermin alle raad in de wind en steeg ze op. Toen ze boven water kwam was ze verbijsterd door al het schoon. Naast haar voer een schip waarop vuurpijlen werden afgeschoten. Zoiets moois had ze nog nooit gezien. Die vuurpijlen waren ter ere van de achtiende verjaardag van de prins. De kleine zeemeermin had nog nooist zo’n mooie man gezien. Toen ze uiteindelijk toch moest terugkeren naar het rijk van haar vader was ze heel triest. Het liefst was ze nog iets langer gebleven, maar als haar vader dat zou merken zou ze opgesloten worden in de diepste kerker van het paleis en dat wilde ze vermijden. Net toen ze de zee weer in wilde duiken, begon het te onweren. Grote golven sloegen het schip van de prins om en de zeemeermin zag de prins verdrinken. Zonder aarzelen haalde ze de prins uit het water, hield zijn mond boven water en zwom naar land. Daar legde ze de prins op het droge en kuste hem even op de mond en dook het water in. Vlug zwom ze naar het paleis van haar vader. Die had haar afwezigheid opgemerkt en ze moest als straf het gehele paleis van zeewieren ontdoen. Met een trieste blik in haar ogen begon ze aan het onmogelijke werk. Onderwijl zong ze enkele trieste liedjes. De heks, die haar had gevolgd en ongeveer wist hoe de vork aan de steel zat, wenkte de kleine prinses. ‘kindje, zo’n verdriet hoef je toch niet te hebben’, zei ze suikerzoet. ‘als je mensenbenen wilt, kan ik je die schenken’
‘oja?’ vroeg de zeemeerprinses gretig
‘oja, zeker wel. Je zult het meisje met de mooiste benen op aarde zijn. Alleen, zullen ze aanvoelen als een mes die in je benen snijdt bij elke stap die je zet. Je benen en voeten zullen bloeden aan elk eind van de dag, maar wie mooi wil zijn en een mens wil zijn, moet lijden.’
‘goed,’ zei de prinses ‘wat moet ik doen?’
‘in ruil voor die mooie benen neem ik je stem af en snij ik je tong af.’
De kleine zeemeermin slikte, maar toen zag ze een mooie toekomst met de prins voor zich en ging akkoord.
‘als je er niet in slaagt de prins te kussen op de derde dag, zul je weer een ongelukkige zeemeermin worden. Maar met een schoonheid als jij zou dat geen probleem moeten zijn. Hier, neem deze drank en ga naar het strand, drink ze op en ga op het strand liggen. Het zal aanvoelen als een vlijmscherp zwaard die je vissenstaart in tweeën splijt, maar je zult mooie benen krijgen en de prins zal je vinden. Daarna ga je mee naar zijn paleis en verder zie je wel.’ De heks gaf de prinses de drank, sneed haar tong af en nam haar stem. Het meerminnetje haaste zich naar het wateroppervlak en dronk de drank op. Een vlijmscherp zwaard spleet haar mooie vissenstaart, de pijn was ondragelijk. Het meisje probeerde te roepen, maar toen besefte ze dat dat niet kon zonder stem of tong. Toen vond de prins haar en hij was verblind door haar schoonheid. Hij hielp haar recht en de prinses stond wankel op haar benen. De prins leidde haar het paleis binnen en droeg zijn kleedsters op de mooiste jurk uit het kasteel te zoeken en het meisje aan te trekken. Daar stond ze dan, ze schitterde als een diamant. Haar rode haar glansde in het zonlicht en ze keek de prins aan met haar diepblauwe ogen. De prins vertelde haar dat ze sprekend op het meisje leek die hem een keer gered had uit de storm. Hij wou trouwen met haar, maar hij dacht dat hij haar nooit meer zou terugzien. De prinses zuchtte, kon ze maar vertellen dat zij hem gered had.
De avond viel en toen ze haar kleren uitdeed, waren haar benen en voeten rood van het bloed. Ze probeerde het een beetje te stelpen en viel in een diepe slaap. De volgende morgen waren haar benen weer de mooiste van de wereld en zou ze met de prins naar het bal gaan. De meermin danste zoals ze nog nooit gedanst had. Ze zweefde ongeveer over de vloer. Nietemin dat ze bij elke stap dat ze zette een messcherpe steek in haar benen voelde. Ze verbeet de pijn en ging door. Ze zou en moest het hart van de prins veroveren voor zonsondergang morgenavond. ’s Avonds nam de prins haar mee op een romantisch boottochtje. Toen de prins de meermin aan het eind van de tocht wilde kussen, kantelde de boot om een onverklaarbare reden.
Die avond stonden haar benen en voeten alweer rood van het bloed. Ze stelpte de wonden, net zoals ze de vorige avond had gedaan en viel opnieuw in een diepe slaap.
Toen ze de volgende morgen wakker werd en de grote trap afliep voor het ontbijt, stuitte ze op een ongenaam tafereel. Ze zag haar geliefde prins met een ander meisje dat sprekend op haar leek en die dan nog eens háár stem had. Toen besefte ze dat ze in de val van de heks gelopen was. De prins vertelde het prinsesje dat hij eindelijk het meisje had gevonden die hem had gered, hem zo innig haf gekust en voor hem had gezongen. Teneergeslagen ging het meerminnetje op haar kamer huilen. Op de avond van de bruiloft kon ze geen kant meer op. Ze was gedoemd om een trieste zeemeermin te zijn. Toen viel zonsondergang. Vlak voor de prins zijn ogen viel het meerminnetje en haar benen bergonnen erg te bloeden en kwamen weer samen in een vissenstaart. Een laatste traan viel op de grond van het paleis en ze zwaaide naar de prins en dook het water in. Ze besefte dat ze iets stoms had gedaan. Nu was ze een zeemeermin zonder prins, zonder stem en zonder tong.
Ook de prins zag zijn misstap in. Toen hij de kleine zeemeermin het water in zag duiken herinnerde hij plots weer dat hij op de dag dat hij gered werd door een meisje met rood haar, dat dat meisje ook een staart had. Maar nu was alles te laat. Hij was getrouwd met de heks, die weer in haar gewone gedaante veranderd was nadat ze getrouwd waren. Hij treurde nog elke dag om het prinsesje die niet kon spreken.
En het prinsesje treurde nog elke dag om haar prins…

kei goewd

mehh ik vind het niet zo goed maarkom

jawel

ok dan wel
kheb het ook maar in een alf uur geschreven

veel tekst

Ik vind hem ook goed, arme prins en zeemeermin

ik lees het later wel een keer

Party Pooper:

ik lees het later wel een keer

ik ook

Steffie:

veel tekst

Ik vind hem ook goed, arme prins en zeemeermin

het meost triest/gruwelijk zijn...

wouw lullig voor ze

de heks snijdt haar tong af

ja, jammer moet ze maar niet zo stom zijn

ik ben leiver mens dan zeemeermin hoor O_o

ik....ook ik haat vissen