nouveau histoire

ik zou nu graag haar zelfmoord gaan schrijven, maar dat is stukken moeilijker

dus ik ben een hoer omdat ik iets triets schrijf? dankje sally

weet je wat ik echt even moet zeggen:

LORE KENT SUGARCULT DNAKZIJ MIIIIIJJJJ!!!
waah ik voel me gaaf

ja dankzij jou
mag ik meer muziek nu?

dit is het stukje dat voor het laatste deel hoort.

Ik stormde mijn kamer binnen gooide me op bed. ‘Waarom? Waarom?’ vroeg ik me steeds af. Is het dan zo verkeerd? Ik snapte het niet. Het enige wat ik wel snapte was dat ik uit dit leven wou, het was niet aan mij besteed. Ik haalde mijn scheermesje van onder mijn versterker en legde het op mijn bureau. ‘Ik moet hier weg’ dreunde het in mijn hoofd. Ik nam twee bladen papier en mijn gsm. Op het eerste blad schreef ik mijn afscheidsbrief aan Amy. Zij was de enige die wist hoe ik echt was. Toen ik klaar was met schrijven legde ik de brief op mijn hoofdkussen, in tweeen gevouwd.
Op het tweede blad schreef ik mijn vaarwel aan de wereld.

Dag wereld
Je leek zo fijn
Maar toch bleek je niet te zijn
Hoe ik dacht dat je was.
De mensen zijn koud en kil.
Ze willen elkaar niet meer kennen.
Sommige blijven, anderen gaan.
Mijn tijd is nu gekomen. Mam, Ampy, jullie waren de enige voor mij, ik leef verder in jullie. Ik weet zeker dat ik jullie ooit terug zie.
Tot gauw
Paulien
X
Ik haalde een punaise uit de lade van mijn bureau. Uit het verbandkastje in de badkamer haalde ik twee slaappillen en gooide een hoop pijnstillers in een glas water.
Ik liep naar beneden, de tuin in, prikte het papier op de stam van de boom. Vermoeid klom ik de boomhut in. Toen ik boven kwam, duizelde alles van de pillen. ‘Doorbijten’ dacht ik bij mezelf. Ik klapte mijn gsm open en toetste een bericht in.

Over een uur aan de boomhut. Ik hou van je prinses. X

Eén enkel moment vroeg ik me af hoe ze zou reageren. Ik gooide de gsm op het kastje en ging op de matras zitten. Een eerste snee in mijn buik. Het bloed kwam omhoog en ik voelde verlichting. Opnieuw een snee, in mijn zij - zalig. In mijn arm - dag leven. De eerste pols - ik zal je niet missen. Tweede pols - wanneer mag ik gaan? Op mijn borst - dit duurt veel te lang. Van rechts onder mijn kaakbeen tot links op mijn schouder - daar ga ik dan.
Een laatste keer keek ik naar buiten en dacht ik aan mam en Amy. Ik verbeet mijn schuldgevoel, sloot mijn ogen en alles werd licht in mijn hoofd. Daar was het einde dan. Ik ging, tot zover ik het besefte, ontspannen liggen. Dat moest zowat het laatste zijn wat ik gedaan heb.

Een halfuur later wandelde Amy de tuin in en zag het briefje hangen. Toen ze het gelezen had, slaakte ze een gil. Mijn moeder kwam meteen naar buiten gerend.
“Waar is Paulien?” vroeg ze geschrokken toen ze zag dat Amy alleen was.
“Ik… ik denk… daarboven,” stotterde Amy en wees op het briefje. Mijn moeder sloeg haar hand voor haar ogen.
“God nee, nee,’ Ze viel neer op het gras. Amy belde onmiddellijk de ambulance. Toen die bevestigden dat ik inderdaad daarboven lag, zakte ze neer in een tuinstoel. Alles werd zwart voor haar ogen?

Amy schrok wakker. Haar moeder kalmeerde haar met haar blik.
“Waar is Paulien?” vroeg ze verwilderd.
“Paulien is…,” Ze beet op haar lip. “Paulien is er niet meer,”
“Nee,” fluisterde ze. “Nee, waarom ben ik hier dan?”
“Je bent twee dagen in shock geweest,”
“Ik ga naar huis,’ antwoordde ze resoluut. De verpleger, die net binnengekomen was, knikte zachtjes naar haar moeder. Ze trok haar kleren aan en verliet het ziekenhuis zo vlug ze kon?
“Ik moet weten waarom. Waarom?” dacht ze terwijl ze opnieuw begon te huilen.
Enkele minuten later belde ze bij me aan. Mijn moeder deed open. Haar eyeliner was uitgelopen.
“Mevrouw Claudine? Heeft Paulien iets achtergelaten?” ze smeekte het. Mijn moeder knikte zachtjes.
“Het ligt op haar kamer… haar bed’, fluisterde ze. Voorzichtig ging Amy binnen en liep de trap op. In mijn kamer vond ze mijn brief.

het is gaaf! en droevig maar mooi!

dankje
ik weet het
ik weet niet wat me bezielde om zo iets droevigs te schrijven

hhhhmùm mss ban je wel extreem depri ofzo of mss kan je je hoofdpersonage niet uitstaan

ik ben niet depri en ik kan mn personages best uitstaan

waarom laat je ze dan doodgaan geef toe je haat ze

nee o_O
het is mijn bedoeling gewoon dat homofoben gaan beseffen wat ze aanrichten met hun reacties

aaaaaaa en denkt gij egt dat die mannen da kan schelen? volgens mij zal dat nooit verdwijnen omdat somige mensen gewoon niet beter weten of niet ?

vele kleintjes maken één groot. als ik al een paar mensen kan bereiken, ben ik al content

das nobel maar een denk eraan een druppel op een hete plaat verdampt snel

kheb mij dan toch met iets beziggehouden eh

idd dat is al meer dan ik kan zeggen

mooi verhaal

jezus...

:S het is erg mooi

dankje

een stukje voor in het midden. [komt weer aan die eerste delen]

Toen maandagmorgen om 7u05 de wekker afliep, kreunden we allebei. Ik had pas een paar weken les van die smerige Van Poel en had nu al een hartgrondige hekel aan hem. Toen we op de bus op weg naar school zaten, keek Amy me smekend aan.
“Zorg alsjeblieft dat niemand het te weten komt,’
“Nee, tuurlijk niet,’ Ik slikte het woord ‘lieverd’ in en moest geweldig veel moeite doen om haar niet over haar gezicht te strelen. Ik besefte dat we aan iets moeilijks begonnen waren. Ook toen we door de schoolpoort liepen, moest ik moeite doen om haar hand niet vast te nemen. In dit ene weekend was er zoveel gebeurd en was ik zoveel veranderd dat het leek alsof dit een weekend wel een maand had geduurd. Samen liepen we naar Frans toen we onze boeken uit onze locker hadden gehaald.

Toen de bel de lunchpauze aankondigde, stormde iedereen naar buiten. Met veel moeite vonden we een leeg tafeltje op het graspleintje net achter de kantine.
“Wel wel wel, een romantisch dineetje in de zon. Wie had dat nog kunnen denken?” fluisterde een stem in mijn oor.
“Scheer je weg, Steven,” en ik duwde hem van me af.
‘Ja natuurlijk, wat dom van me. Jullie willen vast nog wat smerige ziektes aan elkaar doorgeven hé. Dat is leuker als je intiem met z’n tweetjes samen kan zijn, natuurmiskramen,’ Hij keek me recht in de ogen.
“Godverdomme, Steven, jij bent gewoon verspilling van sperma geweest. Als je nu niet weggaat, dan…’
“Dan wat? Zal je Van Poel gaan vertellen dat ik te dicht bij je speelvriendinnetje kwam? Kan ze ook al niet meer voor haarzelf opkomen? Nouja als je een weekend met jou doorbrengt, zou je voor minder een softie worden, is het niet, Deschacht?” zei hij vlijmscherp. Wat daarna gebeurde is bijna te sterk voor woorden. Amy deed haar brood met plakkerige jam open en duwde het in zijn gezicht, draaide het eens goed rond en liep dan weg. Met tranen in mijn ogen liep ik haar achterna. Dit was allemaal mijn schuld. Ik had nooit ja magen zeggen.




De rest van de middag zei Amy geen woord meer tegen me. Ik liep de wiskundeklas binnen. De les verliep rustig. Verbazend rustig. Tot 2 minuten voor de bel.
“Zozo, wat heb ik gehoord? We hebben een nieuw liefdeskoppeltje in onze klas,”
Iedereen keek ons onmiddellijk aan. Ik voelde dat ik rood werd. Anderen gniffelden stilletjes toen ze naar Steven keken.
“Jammer genoeg vind ik dat dit soort ‘liefde” ongehoord in een school als deze. Nablijven. Allebei,’ zei hij fijntjes.
“Maar dat is onrechtvaardig!” riep Amy en ze duwde haar bank omver.
“Kalm, Deschacht, of het wordt de rest van het jaar nablijven,’ Woedend stampte ze de klas uit. Naar de grond starend volgde ik haar naar buiten.